Omdat het leven gewoon doorgaat, gewonde poten of niet hebben we vanmorgen besloten dat Herman compleet met mitella een klein rondje met Casper zou doen en ik compleet met ziekenhuisschoen een klein rondje Carlie.
Een klein rondje is 20 minuten tot een half uur.
De heren vertrokken eerst vanmorgen, ik dronk mijn koffie op en ging toen naast een huppelende Carlie al strompelend ook de deur uit.
Het zal jullie niet verwonderen, snel gaan we niet.Ik vond het dan ook vreemd dat de mannen nog niet thuis waren toen wij weer binnenkwamen.
Ik heb Carlie thuisgelaten en ben de straat weer opgegaan.
Eerst naar links, toen naar rechts. Ik stond op de laan om de hoek vertwijfeld op een kruising toen er boven me een raam openging. Het hoofd van mevrouw Muis kwam tevoorschijn.
Muis is een zwaar irritante chihuahua en geen vriend van Casper. Er is tussen de heren al een jarenlange vete gaande. De kleine hondjes blaffen, grauwen en irriteren. Bazen van kleine hondjes doen vaak niet aan opvoeding. Ze tillen hun schatjes gewoon op. Een aantal jaar geleden is het eens gekomen tot een confrontatie tussen Muis en Casper. Casper wilde alleen maar even laten merken dat hij toch echt superieur aan Muis was. Dit conflict heeft niets opgelost, dus wij mijden elkaar, de familie Muis en wij. Wij vinden Muis een klein, irritant ettertje en de familie Muis vindt Casper een groot en gevaarlijk monster, dus er is geen contact.
Tot vanmorgen, toen ik met mijn pijnlijke poot en volledig in paniek onder het slaapkamerraam van de muisjes stond, het raam openging en mevrouw Muis mij aansprak
"Jullie hond ging die kant op met een jongetje, maar zonder je man".
Toen sloeg de paniek pas echt toe. Ik greep naar mijn keel en dacht de wonderlijke gedachte:
"Mevrouw Muis der haar zit beter dan eerst".
Een rare gedachte inderdaad, volkomen niet interessant en al helemaal niet relevant.
Ik hinkelde de kant op die mevrouw Muis had aangewezen en vond noch Herman noch Casper.
Maar weer naar huis en bedenken wie ik zo vroeg om hulp kon vragen. Jan, mijn ex, was geen optie want Jan mijn ex moet donderdagochtend biljarten en zelfs als de wereld ten ondergaat, als de derde wereldoorlog uitbreekt of als alle dijken tegelijk doorbreken, zal Jan zijn oorspronkelijke plan niet wijzigen. Eventuele rampen dienen zich niet op maandag-of donderdagochtend te voltrekken, want dat zijn de biljartochtenden.
Dus ik heb mijn allerbeste vriend Ronald gebeld, Ronald komt. Als ik hulp nodig hebt komt Ronald en als Ronald hulp nodig heeft kom ik. Daarbij doet Ronald niet aan biljarten.
Ik heb weer even de straat afgespeurd en heb vervolgens de politie gebeld.
Ik weet het, volslagen paniekvoetbal. Als mevrouw Muis niet met haar mededeling gekomen was had ik nog even gewacht, denk ik.
Nu was ik weer slachtoffer van mijn eigen levendige fantasie. Ik zag Herman bloedend en bewusteloos in de goot liggen terwijl Casper ontvoerd was door een bende die honden steelt als oefenmateriaal voor hondengevechten (dat gebeurt echt).
Ik heb de beschrijving van mijn mannen doorgegeven aan de meldkamer en ben weer naar buiten gegaan om te kijken en op Ronald te wachten.
Eenmaal buiten hoorde ik twee bekende stemmen. De ene was van Linda de buurvrouw en de andere, wat denken jullie?
Juist dat was Herman. Mijn man stond gezellig met de buurvrouw te keuvelen en Casper stond er kwispelend naast. Ze hadden wat verder gelopen dan ze van plan waren.
Ik heb de politie gebeld om te zeggen dat ze weer iets nuttigs konden gaan doen en dat ze niet meer hoefden rond te rijden om uit te kijken naar een man met een mitella, al dan niet in gezelschap van een zwarte labrador. En niet meer naar een zwarte labrador, al dan niet in gezelschap van een man met mitella.
Ik heb Herman verzocht mij even te verwittigen van onverwacht langere wandelingen zolang de hand niet genezen is en ik vraag mij af:
Was dit de ultieme wraak van de muis? Dan kan ze tevreden zijn, opzet geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten