Carlie en ik hebben een leuk leven. Het is hier goed van eten en drinken. We krijgen op tijd eten, soms moet ik mijn vrouwmens wel even vermanend aankijken als het naar mijn gevoel wat te lang duurt, maar ach het is maar een mens. En waar mensen zijn worden fouten gemaakt.
Ik moet die mensen ook wel eens opdragen de waterbakken opnieuw te vullen.
Ze begrijpen niet dat ik buiten uit de meest gore sloten en modderplassen wil drinken maar dat ik wel een brandschone waterbak eis. Er hoeft maar een klein zwart dingetje in te zweven en ik zuip het niet meer.
Maakt niet uit, ik tik tegen mijn waterbak en de boodschap komt wel over.
Het ideale hondenleven is in balans. Dat geldt voor mensen ook, maar voor mensen schijnt het veel ingewikkelder te zijn dat te realiseren.
Wij willen het juiste evenwicht tussen bewegen en rust, tussen wilde spelletjes en tedere liefde.
Visite vinden wij gezellig als ze niet te laat weggaan, want 's avonds is de bank van ons.
Op een, voor ons, ideale avond zijn wij met zijn vieren thuis, mijn manmens zit op zijn ouwelullestoel en mijn vrouwmens in het hoekje van de bank. Tot een uur of tien mag ze daar van mij zitten, daarna stuur ik haar naar boven of naar haar eigen stoel. Carlie ligt meestal in haar bed en ik op de bank, naast mijn vrouwmens.
 |
| En..kriebelen maar!!!! |
Afgelopen weekend begon op vrijdagochtend, zolang mijn vrouwmens niet werkt gaan we op vrijdag naar het Kottersbos. Ik heb al eens uitgelegd dat je in sommige bossen wel met de bal mag spelen en in sommige bossen niet. Ik weet niet precies wie dat verzonnen heeft, zal wel op zo'n bordje aan het begin van het bos staan. Mijn mensen kunnen lezen en ik niet, dus het zal wel.
Achter de tennisbal aanrennen is mijn grote hobby, iedereen met een passie begrijpt hoe gedreven ik ben.
Als we in een bos zijn waar aangegeven staat :"verboden met tennisballen te gooien", zoek ik iets anders te doen. Ik verplaats wat grote takken, jaag Carlie op, snuffel wat en til mijn poot op tegen daartoe uitverkoren bomen.
Het Kottersbos is een raar bos, halverwege de route komen we een grote heuvel tegen, wij zijn er zo op, die mensen doen er langer over (ik snap niet waarom ze met alle geweld alleen op hun achterpoten willen lopen, zo onhandig). Als ze eenmaal op die heuvel staan kan het feest beginnen, ze gooien die ballen naar beneden, wij erachteraan en we brengen ze terug. Jongens, dat is genieten, dat is topsport. Ik leef me helemaal uit op de vrijdagochtend. Na die heuvel blijven we gelukkig tot we bij de auto zijn met de bal spelen.
Het weekend begon goed en zaterdagavond was er iets dat mijn vrouwmens op de televisie wilde zien. Zij in mijn hoekje op de bank en ik naast haar. Dat is heerlijk, ik rol dan op mijn rug en mijn vrouwmens moet op mijn buik kriebelen. Vaak val ik dan in slaap, ik snurk maar dan zetten ze de tv maar wat harder.
Afgelopen zaterdag, ik had voor Carlie en mij nog een koekje gebietst, ga ik op mijn rug liggen en duw mijn kop tegen mijn vrouwmens aan om aan te geven dat mijn kriebelsessie kan starten. Opeens gaat ze rechtop zitten, ze voelt even goed, zet haar leesbril op, duikt zowat met haar neus in mijn vacht en zegt tegen mijn manmens: "Een teek!!!!"".
Ik begrijp heel veel woorden en bij het woord teek heb ik minder prettige associaties. Mijn manmens springt op en komt aanrennen met een bak vol gereedschap. De sfeerverlichting gaat uit, de operatielampen aan, ik word op een onaangename manier vastgehouden door mijn vrouwmens terwijl mijn manmens met die tangen de teek te lijf gaat. Ondertussen roepen ze::"GVD",(dan lukt het niet die teek te verwijderen en dat schijnt te moeten) en :"Casper is een grote hond, lieve hond, hoor, oh wat ben jij een grote kerel, straks krijg je een koekje".
Wat heb ik daar in godsnaam aan? Straks komt in mijn woordenboek niet voor, het koekje wil ik nu en skip de rest van deze ellende maar, dacht ik bij mezelf.
Of het allemaal al niet erg genoeg was vonden ze nog meer teken.
Carlie kwam even uit haar bed om te kijken wat er met mij aan de hand was, stom wijf, nu moest zij er ook aan geloven. Carlie heeft van dat lange blonde haar dus bij haar gaat het nog moeilijker.
Mijn vrouwmens had om Carlie te paaien een handjevol hondenkoekjes op het tafeltje gelegd. Ook een stom wijf, wie verwacht nou dat Supercassie koekjes op vreetafstand laat liggen? Mijn ellende was voorbij, Carlie zoekt het maar uit, dacht ik. Ik heb er wat onverschillig bij staan kijken, kauwend op haar troostkoekjes.
Wat een rotavond, ik was blij toen ze naar bed waren. Ik moest ze de volgende ochtend wakker maken en om negen uur liepen we in een bos, gelukkig een bos zonder tennisbalbeperkingen. Ach, al met al is het leven wel goed en is Supercassie best in balans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten