My en Mau

Een jaar of dertig geleden werkte ik bij een Technische Handelsonderneming in Amsterdam Zuid. De eigenaar had twee bedrijven, ons bedrijfje zat op de eerste verdieping. We zaten in een oud Amsterdams pand en op onze verdieping hadden we gezellige suitedeuren. Zijn andere bedrijf in projectverlichting zat op de begane grond.
Voor het verlichtingsbedrijf was op een bepaald moment een vacature voor een administratief medewerkster. Na een aantal gesprekken waren twee dames over. Vanachter de suitedeuren bespraken twee heren de capaciteiten van de sollicitanten.
"Welke zullen we aannemen, wat vind jij?"
"Nou, die natuurlijk" was het antwoord van de baas terwijl hij zijn handen een ruime meter voor zijn borst hield. Zwaar overdreven, ik ben zelf redelijk bedeeld op dat gebied maar een vrouw met een cupmaat als hij aanwees kan echt niet rechtop staan. Vreemd, maar de borstomvang was voor de heren in de sollicitatieprocedure een criterium.

Een paar maanden later was er bij ons bedrijfje behoefte aan een technische man. Ook hier waren na een aantal gesprekken twee kandidaten over. Omdat ik met de nieuwe collega nauw zou samenwerken vroeg mijn baas mij: "wat vind jij, welke van de twee zullen we aannemen?"
Ik had ze allebei gezien en aarzelde geen seconde: "die met dat donkere haar en die baard natuurlijk."
"waarom die?".  Dat was eenvoudig "dat is verreweg de aantrekkelijkste".
Mijn baas zei bestraffend: "uiterlijk is geen criterium".
Nadat ik hem gewezen had op de borsten van de nieuwe secretaresse verliet hij met rode konen ons kantoortje. Maar de beslissing was genomen, de knapste van de twee werd aangenomen.
Dat was Maurits.

Mau en ik zaten meteen op een lijn. Ons bedrijf importeerde ondermeer verkeerstelapparatuur (raar woord, maar het waren kastjes die auto's telden, maar dat weet Mau uiteraard veel beter). Maurits moest vaak op weg om apparaten die niet deugdelijk functioneerden te repareren.

Ik herinner me nog dat ik een keer gebeld werd door een boze man van de gemeente Breda die wilde weten hoe snel Maurits bij hem kon zijn, want dat rotapparaat deed het weer niet. Ik liet hem lekker uitkafferen en beloofde dat Maurits zo snel mogelijk langs zou komen. Opeens  begon de man te stotteren en hij zei:
"hij komt net binnen". Puur op telepathische basis had ik Mau laten weten op de terugweg de gemeente Breda even aan te doen.

Toen Maurits net bij ons werkte trouwde hij met Mylène,  de band was nog niet zo sterk dat ik naar het huwelijk ging, maar wel van dien aard dat Maurits en ik samen in de Beethovenstraat placemats uitzochten als huwelijkscadeau.

Al gauw gingen we ook privé met elkaar om. Onze baas was, zacht uitgedrukt, een man van zeer wisselende stemmingen. Dat was ook de oorzaak van de vele vacatures. Niemand hield het lang bij hem uit. Ook ik had het na drieënhalf jaar wel gezien. Ik heb wel gewacht met opzeggen tot ik zeker wist dat Maurits er was om me op te vangen. Op advies van Maurits en Mylène ben ik in de makelaardij terechtgekomen en zo ben ik in mijn beroep van hypotheekadviseur gerold.

We werkten niet meer samen (Maurits heeft het met de stemmingswisselingen ook niet lang meer uitgehouden). We bleven wel bevriend, Jan en ik, Maurits en Mylène. Zo goed bevriend dat ze vroegen of Jan en ik peetouders van hun eerste kind wilden zijn.
Uiteraard was ons petekind het mooiste kind van de wereld. Erika,de moeder van Maurits, en ik aanbaden dat jochie. We hebben er net  nog over gemaild, als Joost in het bad werd gedaan, gingen we mee, als hij in bed werd gelegd waren we erbij. Als Joost sliep zaten Erika en ik samen op de grond met een wijntje en een peuk eindeloze gesprekken te voeren.

Maurits is een topvent en zijn vrouw is een supermeid. Mylène is Mylène, met niemand te vergelijken. Ondanks wat gezondheidsproblemen is ze altijd haar lieve, spontane en humoristische zelfje gebleven.
In 2002 zijn Mylene en ik met nog twee vrouwen een paar dagen naar Parijs geweest. Ik wist het toen nog niet maar die paar dagen samen waren een groot geluk want kort daarna emigreerden ze naar Australië. Jan en ik zijn inmiddels gescheiden, My en Mau zijn dit jaar 30 jaar getrouwd.
Ze zijn dus ook al 30 jaar in mijn leven. Ik mis ze, Maurits, Mylène, de jongens en Erika.

Joostje is inmiddels een knappe vent van 26, zijn net zo'n mooie broertje Bas is een paar jaar jonger. Erika is een paar jaar geleden ook naar down under vertrokken. Gelukkig hebben we de mail en facebook. Af en toe komen ze even naar Nederland en dan vallen de jaren weg. My en Mau zijn me nog steeds heel dierbaar en het is fijn om ze even te kunnen knuffelen.

Het zou heerlijk zijn nog een keer samen met Erika achter Joostje aan te hobbelen, hoewel ik niet denk dat hij het erg op prijs zou stellen als zijn oma en peetmoeder op de rand van zijn badje kwamen zitten.

Ze zitten nu op een zeilboot, My en Mau met hun zoons en hun vriendinnetjes, ze vieren hun 30 jarig huwelijk.(sommige mensen vinden het leuk op een boot).  Ik denk veel aan ze op het moment, want ze zijn ook al 30 jaar mijn vrienden.
Dankzij facebook en mail blijven we elkaar volgen. Vanmorgen heb ik  nog uitgebreid gemaild met Erika, ik ben aldoor aan het uitrekenen in wat voor tijd zij nu zitten. Als ik bijna naar bed ga, staan zij op en andersom.

Wat ben ik blij dat ik ruim 30 jaar geleden tegen de man met de wisselende stemmingen heb gezegd:
"Doe die met dat donkere haar en die baard maar".

My en Mau, jongens en girls,  heel veel plezier op jullie zeilreis, zet veel foto's op facebook en gefeliciteerd met jullie huwelijksjubileum.

My en Mau, het wordt niet vaak genoeg gezegd, dat doen we nu eenmaal niet zo gauw, ik zeg het nu wel en nog wel en publique:

Lieverds, ik hou van jullie.