Wij zijn oudere, wijze vrouwen, ons lukt bijna alles, bijna...
Ik heb geen last meer van minderwaardigheidscomplexen. Er is veel niet goed gegaan maar de laatste tijd heb ik steeds meer oog voor de dingen die wel goed zijn.
Ik heb nog steeds een baan, krijg steeds meer plezier in het schrijven, heb een gezellig huwelijk (ups en downs zoals overal) maar ik heb het heel goed getroffen met mijn Herman. De honden zijn geweldig, ik heb een leuk palet aan stiefkinderen en vind mezelf tegenwoordig best een ok type.
Er zijn een paar dingen die mij niet lukken. Ik moet zo langzamerhand accepteren dat sommige dingen buiten mijn bereik blijven.
Handwerken
Bijvoorbeeld handwerken, ik heb het nooit gekund en het zal nooit iets worden met breien, borduren, haken of punniken. Een knoop aanzetten vind ik al een prestatie van formaat. Ik ben een fervente aanhanger van de veiligheidsspeld. Volgens mij tezamen met de contactlens een van de beste uitvindingen van de mensheid.
Ik heb wel eens een naaicursus gevolgd, een initiatief van de Margriet. De handwerkdocente werd stapelgek van me, ik wilde doorzetten maar bij werkstuk 2 moest ik de handdoek in de ring gooien, de pijp aan Maarten geven en accepteren dat de gebloemde jurk er nooit zou komen, gebloemde stofdoeken daarentegen hebben we jaren gehad.
Tijdens een van mijn stoppenmetroken periodes ben ik op advies van een ervaringsdeskundige gaan breien. Zij kon het allebei, roken en breien, ik alleen het eerste. Dat kon ik dan ook erg goed. Ik ging breien om mezelf af te leiden van de nicotinebehoefte.
Jammer dat ik alleen maar recht kan breien, ik ben een typische dassenbreier zeg maar Als ik iets lees van : 1 l. 2x r.3 mind. ofzoiets, nou dan haak ik af. Niet echt natuurlijk want haken kan ik ook niet. Maar dan komt er weer een handdoek bij in de ring en krijgt Maarten weer een pijp.
Sjaal en spijkerbroek
Ik heb al eens gewag gedaan van mijn probleem met de shawl. Daar kan ik inmiddels mee leven, ziet de lap er na een paar uur uit als een dweil. soit, het zij zo.
De spijkerbroek daarentegen zal voor mij een issue blijven.Dit is voor mij zo´n groot probleem dat ik er niet graag over praat. Sommige dingen zijn te pijnlijk, die houd ik liever voor mezelf.
In mijn hele leven heb ik namelijk zelden een goed zittende spijkerbroek gehad.
Vroeger toen ik jong en slank was, legde ik een nieuwe spijkerbroek een nacht in het water, trok hem aan en had na een ongemakkelijke dag een goedzittende spijkerbroek.
Toen heb ik aantal jaren als dame geleefd, dat wil zeggen mantelpakjes en naaldhakken. Een spijkerbroek maakte geen deel uit van mijn garderobe.
Een jaar of twintig geleden begon de strijd. ik wilde weer in een spijkerbroek. In de loop der jaren had ik een middelbare leeftijd lijf gekregen en dat lijf voegde zich niet zonder meer in zo maar een spijkerbroek.
In de afgelopen twee decennia heb ik wel geteld 1 lekker zittende spijkerbroek gehad, van Gerry Weber. Een merk voor Duitse vrouwenfiguren. Twee jaar geleden hield Gerry het voor gezien, er kwamen scheuren in mijn favoriete broek. En niet modieus op de knie. Nee, in het kruis vielen grote gaten.
Ik heb de pijpen eraf geknipt en er een knoop in gelegd, ik kom nog regelmatig een hond tegen met een Gerry Weber pijp in de bek.
Ik heb nu nog een aantal spijkerbroeken maar ze voldoen geen van allen aan mijn ideaalbeeld.
Ik heb er een die me helemaal nog nooit gepast heeft, die hangt in de kast te hopen op betere tijden.
Dan heb ik er een die net iets te klein is. Die draag ik heus wel eens, dan moet ik plat op mijn rug op bed gaan liggen om hem dicht te krijgen. Dat lukt, maar het vervelende is dat mijn maag dan opeens prominent aanwezig is, met als gevolg dat ik constant met gevouwen armen zit om een en ander te camoufleren.
Dan heb ik laatst een spijkerbroek gekocht die van alles beloofde, een corrigerend effect op de kont, stretch en dus comfortabel in het dragen.
Ze hebben gelijk, hij zit lekker en corrigeert, jammer alleen dat dit effect maar een uur aanhoudt. Daarna is het net een joggingbroek.
Al mijn spijkerbroeken zijn een teleurstelling, gelukkig hebben we honden. Spijkerbroeken waarin ik me aan den volke kan vertonen heb ik niet. Maar ik loop heel gelukkig te zijn in een slobber spijkerbroek met twee net zo gelukkige honden. Gelukkige honden hebben geen oog voor mode.
Toch houd ik mij aanbevolen voor de gouden tip: een goed zittende jeans voor een niet meer zo jonge en niet zo slanke vrouw.
Ik zou zo gelukkig zijn met een goedzittende spijkerbroek, al is het nog maar 1 keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten