Herinnering aan mijn vader

L'honneur aux dames

Mijn vader was een hoffelijke man. Hij was een stuk ouder dan mijn moeder en stamde uit de eeuw nog voor de vorige. Hij is opgegroeid in een tijd dat hoffelijkheid normaal was.

Ik denk vaak aan hem als ik bij een bushalte opzij gegooid word door iemand die eraan hecht een tel eerder in te stappen dan ik.
Laatst stond ik bij de uitgang van de trein, er stond een man voor me en die ging een stap opzij en sprak: "Na u, mevrouw".

Ik was verbijsterd, ik was ontroerd. Ik kwam zowat in tranen op kantoor aan met mijn vader in mijn kielzog. Niet echt natuurlijk, hij is al jaren dood, maar hij was even heel dicht bij me. Sinds die dag denk ik veel aan mijn vader en aan onze mooie momenten samen.

Mijn vader was al oud toen ik geboren werd. Ik heb als kind nooit geweten dat ik een oude vader had.

Er werd wel eens gedacht dat hij mijn opa was. Ik vond dat raar en de mensen die dat dachten vond ik stom. Later kwam ik er pas achter dat mijn vader ouder was dan mijn opa.

Elke zondag gingen mijn vader en ik door de buurt wandelen. Want hoewel mijn moeder heel veel jonger was dan mijn vader had ze minder energie en aandacht voor mij. We woonden in de buurt van het Rijksmuseum en het Leidseplein en we waren een groot deel van de dag onderweg, ik weet nog hoe ik daarvan genoot. Mijn vader genoot er hopelijk ook van maar hij deed het voornamelijk voor mijn moeder (hij noemde haar mammie) want zei mijn vader altijd: `dan kan mammie even rusten`.

We liepen eerst over de Stadhouderskade langs het Rijksmuseum naar het Vondelpark en daar speelden we verstoppertje en tikkertje.
Mijn vader maakte onderweg veel foto's van mij die hij zelf ontwikkelde, afdrukte en inkleurde. 
Op het Leidseplein wilde mijn vader altijd even plaatjes kijken bij de bioscopen en op de terugweg gingen we naar de poffertjeskraam aan het Wetering Circuit. Na de poffertjes gingen we naar huis waar mammie nog steeds lag te rusten.

Hoed

Mijn vader droeg altijd een keurige beige regenjas en een hoed. Als hij een dame (een vrouw was in zijn ogen per definitie een dame) tegenkwam lichtte hij zijn hoed een stukje. Een teken van respect. Toen vond ik het gewoon, nu vind ik het prachtig.

Teleurstellend

Mijn ouders hielden wel van een borrel. Ze waren niet het soort drinkers dat gezellig lallend een polonaise loopt, maar het soort dat ruzie kreeg. Die ruzies werden vaak begeleid door brekend serviesgoed.  Tegelijkertijd met de jenever werd ook de hoffelijkheid weggespoeld. Dat was jammer en teleurstellend. Maar bij de volgende zondagwandeling liep ik weer hand in hand met mijn vader en was het leven voor een ochtend weer volmaakt en werd de hoed regelmatig opgelicht.

Une fleur, une femme et l'honneur aux dames

Een van mijn vaders favoriete uitspraken was: `on ne bat pas une femme,  même pas avec une fleur` en toen in een strenge winter mijn ouders eens gezamenlijk uitgleden en naast elkaar op hun kont op de gladde straat zaten, kwam een collega-heer van mijn vader ze te hulp.

Omdat mijn vader de oudste was werd hem de helpende hand eerst toegestoken. Mijn vader had zijn waardigheid door de val niet verloren en sprak met een weids handgebaar naar mijn moeder: `l´honneur aux dames`.

De Amstelhof aan de Amstel, zijn laatste adres

Mijn vader is heel oud geworden en heeft de laatste jaren van zijn leven op een dementenafdeling in de Amstelhof doorgebracht. De bewoners zaten allemaal op grote, makkelijk te reinigen stoelen. Voor bezoekers waren niet genoeg stoelen maar wel voldoende `even goed schoon te maken` krukken. Als we bij mijn vader op bezoek kwamen en we waren zo gelukkig dat hij ook even tijd voor ons had, was er geen sprake van dat ik op een kruk mocht zitten. Hij wist mijn naam niet meer en wist niet dat ik zijn dochter was, maar zijn hoffelijkheid was gebleven,

Een dame laat je niet op een kruk plaatsnemen zei mijn vader dan en hij schoof een stoel voor me bij.  Vervolgens bracht hij  zijn hand naar zijn hoofd, alsof hij zijn hoed oplichtte en en sprak stralend de mij zo vertrouwde woorden ` l´honneur aux dames`

klik hier voor de nieuwste van Stien met dank aan stienschrijft, ik ben zo blij dat Stien schrijft

Voor de niet-francofielen:

On ne bat pas une femme, même pas avec une fleur

Je slaat een vrouw niet, zelfs niet met een bloem