De opvoeding van je hond

Mijn vriendin Yolande

Honden moeten opgevoed worden. Dat weet iedereen, maar weten en doen is twee. Wij hebben met onze Casper vele cursussen gedaan. Toen we hem twee weken in huis hadden begon hij als pup van ruim twee maanden aan zijn eerste opleiding. De puppencursus hebben wij bij Martin Gaus gevolgd.

Het was maar 4 zaterdagochtenden, maar wat hebben we veel geleerd. 

Daarna hebben we bij Wraf de pubercursus gedaan. Vervolgens bij KC Pampus de cursus gehoorzame hond 1 en 2 en de ringtraining. 

Cas heeft zo ongeveer meer diploma´s dan wij en het is een geweldige hond geworden. Een ding hebben we hem niet goed geleerd en dat is netjes aan de lijn lopen.

Op de terugweg als hij moe is gaat het prima, maar op de heenweg is het een ongeleid projectiel.

Als je bij ons op het pad loopt en je ziet een tuinpoort openknallen waar een zwart monster uitvliegt met daar achteraan een zich schrapzettend, benauwd kijkend mens, dan heb je grote kans dat het zwarte gevaarte Casper is en het mens Herman of ik.

Als je dit gezien hebt geloof je niet dat Casper thuis een zachtaardig lieverdje is. Meestal laat Herman hem uit, want Herman is een grote sterke man en ik een fragiel vrouwtje. 

Op een avond afgelopen najaar, Herman stond te koken, gaf Cas aan dat een sanitaire ronde zeer gewenst was. Er zat voor mij niets anders op dan de stoute schoenen aan te trekken (die zijn niet elegant, maar stevig met profielzolen) en mij door Casper naar de hoek van de straat te laten sleuren.

Het was herfst, dat zei ik al, dus het grasveld lag vol met natte bladeren. Van de andere kant kwam een Duitse Herder aan die duidelijk niet tot Caspers vriendenkring behoort. Cas bedacht dat dit een mooie gelegenheid was de herder duidelijk te maken wat hij van hem vond. Daar ging onze hond, ik bescherm de honden altijd met mijn leven, dus in plaats van de riem los te laten, hield ik hem met twee handen vast.

Casper en ik vertoonden opvallende gelijkenis met een speedboot met een gevallen waterskiër er achter. Gelukkig voelde Casper dat er hij een soort blok aan zijn poot had, hij stopte en keek om. De man met de herder bleef meelevend staan, goed bedoeld maar niet handig. Ik heb hem geadviseerd (dit klinkt nu vriendelijker dan het was) door te lopen en kwam toen tot de ontdekking dat ik niet meer kon staan. Herman gebeld, naar huis gestrompeld, enkel was dik en blauw. Gelukkig zat ik toch al thuis met een burnout, dus ik hoefde me verder niet ziek te melden.

We hadden al besloten dat we echt iets aan dit zeer ongewenste gedrag moesten doen en toen Carlie erbij kwam werd de noodzaak nog groter. Carlie trekt ook aan de lijn, ze wegen samen 70 kilo, dus maatregelen zijn noodzakelijk.

Casper en Joy (onze vorige Golden) konden we tegelijk uitlaten omdat Joy omstreeks haar negende verjaardag had besloten dat aan de riem lopen beneden haar niveau was. Joy schommelde op haar eigen tempo lekker mee.

Yolande

Yolande was mijn buurvrouw toen ik mijn eerste hondje Jimmy net had, zij had een halfbroertje van Jim, Paddy. Dat was een geweldig duo, Paddy en Jimmy. Twee drukke eigenwijze Parsons bij elkaar.

Yolande weet alles van honden (ze traint ze ook) en ik weet niets, althans toen niet. Ze heeft me heel veel geleerd en zonder haar zou Jim niet de topper geweest zijn die hij was.

Jimmy en Paddy, voorjaar 1995, Muiderzand,
De jonge onderzoekers

Op een gegeven moment verhuisde ik, met Jim, naar een andere wijk. Yolande en ik kwamen elkaar regelmatig in het winkelcentrum tegen, hadden dan uitgebreide gesprekken en veel lol en namen altijd afscheid met de afspraak om te bellen. We lijken wel op elkaar, Yolande en ik, want dat kwam er nooit van. Gelukkig hebben we het contact inmiddels hersteld.

zie de opvoeding van de Parson Russell

Tactvol

Yolande is mij heel dierbaar, niet alleen om wat ze van honden weet en hoe ze met ze omgaat, maar ook omdat ze is zoals ze is. Er is een ding dat Yolande niet is en dat is tactvol als ze vindt dat een hond niet goed behandeld wordt. Dan vertelt ze dat zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van de baasjes.

Verkeerde liefde

Onze Joy was een prachtige Golden Retriever met gewichtsproblemen. Mijn schuld, ik had haar teveel verwend.  We hadden altijd het vage plan dat we haar moesten laten afvallen, maar het was er niet echt van gekomen.

Op een zondagochtend liepen we in het bos met Joy en puppy Casper toen we Yolande tegenkwamen met haar honden. Wij trots op onze mooie zwarte pup natuurlijk, maar toen keek Yolande naar Joy.

"Wat is zij dik geworden"

Ik schaamde me dood op dat moment en zei slapjes ter verdediging van mijn hond en mij:

" Ze is al negen"

"Ja, zo moet je doorgaan, dan wordt ze geen tien"

Op zich was het leuk Yoland te zien en te spreken, maar mijn weekend was verpest. Maandagochtend zaten we bij de dierenarts en we gingen weg met een zak dieetvoer en een abonnement op de hondenweigthwatchers. Het is gelukt, Joy is afgevallen en had geen last meer van haar gewrichten. Allemaal dankzij de duidelijk benadering van Yolande.

Joy, na het afvallen in het bos, 

Wij vinden het belangrijk dat onze honden zich weten gedragen, dat ze gelukkig zijn en dat wij gelukkig met de honden en trots op de honden kunnen zijn.

Dus als we ergens niet uitkomen roepen we Yolande erbij. Toen Carlie een week bij ons was heeft ze de honden samen geobserveerd en zij ziet dingen die ons ontgaan. Heel goed, want wij weten dan hoe we moeten handelen. 

Les

Herman en Casper hebben afgelopen week hun eerste privéles samen wandelen gehad. Het gaat al stukken beter. Wat Herman mij vertelt pas ik weer bij Carlie toe, dus straks schieten er geen tuinpoorten meer open, maar loopt er een goed georganiseerd kwartet door de wijk. Twee relaxte mensen met twee engelachtige ernaast trippelende honden.

Allemaal dankzij Yolande. 

Hoe wij zijn na een les met duidelijke aanwijzingen van Yolande? We slikken een paar keer, moeten misschien even huilen en Yolande troost ons, want echt als je goed voor je honden bent is Yoland een supervriendin.